Σε όλους μας λείπουν μονάδες...

Δεν έχουν μονάδες. Άκου δεν έχουν μονάδες! Τι έχουν; Εκατοντάδες; Δεκάδες; Χιλιάδες; Σίγουρα χιλιάδες θα έχουν έτσι που τις μαζεύουν, τις αποθηκεύουν, τις στοιβάζουν. "Θα σου κάνω μια αναπάντητη, πάρε με πίσω - call me back". 'Ακου, "πάρε με πίσω", άκου "call me back"... Μα καλά, δεν έχουν το θεό τους οι άνθρωποι; Για κορόιδα ψάχνουν;
- Όχι, Πετρόπουλε, το μπαμπά και τη μαμά ψάχνουν τα παιδιά, δείξε κατανόηση.
- Δε μιλάω για το γιο σου, ούτε για την πρωτοετή φοιτήτριά σου που δεν έχουν ευρώ στην τσέπη, μιλάω για κάτι γαϊδούρια συνομήλικους που δεν ντρέπονται. Σαν δεν ντρέπονται! Στην αρχή ήταν κάνα-δυο στην παρέα. Ε! Είπαμε δε βαριέσαι, έχει και μερικά τέτοια φρούτα ο κήπος. Πάντα οι παρέες σέρνουν και τους τσαμπατζήδες τους από κοντά. Τώρα όμως πολλαπλασιάστηκαν, μιλάμε για το θαύμα της Κανά, έγιναν χίλιοι, εκατό..., άκου "πάρε με"..., ξεπετάχτηκαν, φύτρωσαν σαν μανιτάρια, κόλλησαν ο ένας με τον άλλο... "Αν με χρειάζεσαι , αν με θέλεις" -που αχρείαστος να' μαι για κάτι τέτοιους-, "πάρε εσύ".
- Μα μπορεί πράγματι να μην έχει μονάδες ο άνθρωπος.
- Δεν έχει; Αν δεν έχει, να βρει, να βάλει. Τη μια δεν έχουν μονάδες, την άλλη δεν έχουν μπαταρία, πενήντα χρόνια σβηστοί, σκοτεινιασμένοι, άραχλοι, θεοσκότεινοι. Παιδί μου, το έχουν ανάγει σε επιστήμη.
- Ποιο;
- Την τράκα, την απάτη, την ψευτιά, την αναξιοπρέπεια, την ζητιανιά. Εδώ κάνουν και το άλλο. Το αφήνουν να χτυπήσει δυο-τρεις φορές και μετά το κλείνουν, δήθεν ότι δεν έχουν σήμα, για να τους πάρεις εσύ. Μερικούς που τους αναγνωρίζω το σηκώνω με τη μία. Τρομοκρατούνται, πανικοβάλλονται, τραυλίζουν: "Μπορείς να με πάρεις, σε παρακαλώ, σε πέντε λεπτά;" "Σε πέντε λεπτά; Γιατί; Εσύ δε με πήρες τώρα; Λέγε σε ακούω, τι θέλεις, είμαι όλος αυτιά" Βουβαίνονται. Σιωπή, βουβαμάρα. Παιδί μου αυτοί νομίζουν πως τα χρήματα τα δικά τους πρέπει να βρίσκονται στις τράπεζες, σε χρυσούς λογαριασμούς, στα ακίνητα, στα αυτοκίνητα, κούνια που τους κούναγε.
- Πετρόπουλε, να σου πω κάτι; Κάθε άνθρωπος έχει και το κουσούρι του, το ελάττωμά του. Κάτι θέλει να πει η ζωή μ' αυτό... Εσύ θέλεις τώρα να διορθώσεις, να βιάσεις τη φύση..., άσ' τους ανθρώπους...
- Ποια φύση, ποια φύση αγόρι μου, τι λες; Είναι η ζωή τσιγκούνα; Είναι η ζωή καρμίρα;
- Παίρνεις πάρα πολύ σοβαρά τα ελαττώματα των άλλων.
Χάνεις πολύ χρόνο, δίνεις πάρα πολύ ενέργεια, σκας, πλαντάζεις, γιατί; Κι αυτό ελάττωμα είναι.
- Λες να μου λείπουνε κι εμένα μονάδες;
- Κι εσένα, κι εμένα...
- Σε όλους;
- Σε όλους! Αμφιβάλλεις; Σε άλλους στο τηλέφωνο, σε άλλους στο φως, στο νερό, στο ψωμί που τρως, στο Θεό που προσκυνάς, στον άνθρωπο που αγαπάς, που τυραννάς...
- Όπα! Εντάξει, δάσκαλε, εντάξει.

ΑΠΟΨΗ από τον Θοδωρή Γκόνη
culture τεύχος 95 "Ο Κόσμος του Επενδυτή"