Με σβησμένη γόπα...

Είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα, πριν χρόνια. Είχα κρατήσει το απόκομμα... κράτησα και τον τίτλο.Το θυμήθηκα, σήμερα, μετά από τις εικόνες της καταστροφής που πλημμύρισαν την ψυχή και το μυαλό μας, μετά από τα δάκρυα που μαζί με τον καπνό θόλωναν τα μάτια μας τις μέρες που πέρασαν....

Μ' ένα αποτσίγαρο σβηστό στα χείλη και σαν παλιός φωνόγραφος, μια γυναίκα 90 χρόνων περίπου μου είπε λόγια που θα τα θυμάμαι για πάντα σ' εκείνο το ταξίδι μου με το πλοίο της γραμμής για ένα νησάκι που αγαπώ. Κάθισα δίπλα της στο κατάστρωμα για να αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο και το πέταγμα των γλάρων.

Λες και με ήξερε χρόνια και δίχως να ανταλλάξουμε ονόματα, άρχισε ένα μονόλογο ατελείωτο.

"Και που λες, κοπελιά μου", μου είπε, "Σοφία ορθή θα πει να 'ναι ορθοί οι άνθρωποι. Τα πουλιά που πετούν στη ζωή τα πιο πολλά είναι κοράκια, η θάλασσα που κοιτάς είναι ατελείωτη γιατί ατελείωτα είναι τα δάκρυα που γέμισαν τις στέρνες της. Από τα μάκρη της ζωής μου ακόμα ακούω τους αντίλαλους από τα γέλια και τα κλάματα, διακρίνω τις πρώτες μου ανηφόρες, τα παιδικά μου παιχνίδια, τα πρώτα μου θρανία και δοξάζω το Θεό που με αξίωσε να μαθητέψω στ' αληθινά θρανία της ζωής, να μάθω τα σωστά γράμματά της.

Ήμουν ένα ξυπόλητο κοριτσάκι που φόρεσε στο δρόμο λουστρίνια, λουστρίνια που λάσπωσε το μέλλον μου. Είδα δρόμους γεμάτους θυμό, είδα σταυρωμένη τη δικαιοσύνη αυτού του κόσμου, απελπισμένους δίχως ανάστημα, φοβισμένα μάτια, άκουσα φωνές που ξεπερνούν τα σύννεφα. Την πατρίδα μου βάρκα βασανισμένη με μπαλωμένο πανί είδα.

Είδα κάτι ασήμαντα ανθρωπάκια να μεταμορφώνονται σε γίγαντες του κακού.

Είδα παλιά αρχοντικά να γίνονται τσιμέντα με ορόφους δίχως μπαλκόνια με γαρυφαλλιές. Είδα χωριά να αδειάζουν, την Αθήνα να φορτώνεται ζωές. Είδα καιρούς ταραγμένους, σημαίες υψωμένες ψηλά για να μη διακρίνουμε τις τρύπες τους. Κυβερνήσεις να έρχονται και να φεύγουν κι όλες τα ίδια να λένε, χάλασε το στομάχι μου να χωνεύει τόσα λόγια, τόσες υποσχέσεις τόσων πολιτικών. Είδα να αλλάζει η γεωγραφία του κόσμου, να περιπαίζονται οι θυσίες, με αλυσίδες είδα τη Λευτεριά...

Και τι δεν είδα. Τα δυο μου μάτια, κοπελιά μου.

Και όλα αυτά τα παρομοίωσα με εκείνο το τραγούδι που είχε πει ο Στέλιος "Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο". Εγώ, να δες, το φούμαρα όλο, η γόπα η σβησμένη απέμεινε να την κρατώ σφιχτά στα χείλη μη μου πέσει και τελειώσει αυτή η απαίσια - εξαίσια ζωή, που ακόμα μπορώ να τη συλλαβίζω. Έλα, πες μου κάτι κι εσύ", μου είπε και απότομα σώπασε.

Της κράτησα το χέρι, την κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια... μέχρι που φτάσαμε στο ίδιο νησί... δίχως μια λέξη να πω... τα 'χε πει όλα...